100 Yıl Önce Öne Çıktı Bir Bozkurt

Kara, kapkara bulutların ufkumuzu sardığı günlerdi. Ülke işgal edilmiş, silahlar teslim alınmış, ordular dağılmıştı. Ümitler kırılmış, geleceğimiz kararmıştı.

                Fiili durumu kabul eden, kadere razı olanlar az değildi. Bir de kanına, genine, tarihine ve milletine güvenenler vardı. Allah, asırlarca kendisine hizmet etmiş böyle bir milleti dar gününde yüzüstü bırakmaz, kaderine terk etmez diyenler vardı.

                İşte onlardan bazıları, öyleyse biz de bir şeyler yapmalıyız bu acı sonuca rıza gösteremeyiz diyorlardı. Kendi aralarında toplantılar yapıp durumu değerlendiriyor ve hal çareleri arıyorlardı. Bir süre sonra anlaşıldı ki bir yolbaşçı, bir önder, bir lider gerekliydi. Öne çıkacak, yol gösterecek bir “Bozkurt” gerekliydi.

                Ve o “Bozkurt” 19 Mayıs 1919’da kurtuluş için Samsun’a ayakbastı. Zor ama kutlu bir mücadelenin bayrağını açtı. Büyük Türk Milletini, uçurumun kenarından alıp, yarınlarına ümitle ve kararlılıkla bakacak bir noktaya o “Bozkurt” getirdi. Biz O’na Atatürk diyoruz. Mustafa Kemal Atatürk…

                Evet, bundan tam 100 yıl önce gün bugün, saat bu saatti. Karar verildi, mücadele başlatıldı. Planla, programla, kararlılıkla, engelleri aşa aşa devam etti.

                Yakın arkadaşları, silah arkadaşları ve milleti o “Bozkurt”un peşine düştüler. Biliyorlar ve inanıyorlardı ki, bu yol düze çıkacak, aydınlığa çıkacak, çıktı da. Zorluklar aşıldı, bedeller ödendi, gelgitler oldu, karamsarlıklar oldu. Ama mücadele asla terk edilmedi.

                İşte bu mücadele başlayalı 100 yıl oldu, yani bir asır. Bizi bugünlere getiren yolu gösteren o “Bozkurt”tu ve o yolu açanlar; O “Bozkurt”, arkadaşları, askerleri ve kendisine çok güvendiği asil milletiydi.

                Bu şanlı mücadele başlarken Milli Mücadelenin yiğit öncüleri tarihinin ve milletin kendi omuzlarına yüklenmiş olduğu yükün ve sorumluluğun farkındaydılar. Bu işin sorunun nelere, nerelere varabileceğini gayet iyi biliyorlardı. Ancak, ölümden ötesi yoktu. Bir kere “Ya İstiklal Ya Ölüm” demişlerdi. Silah yetersiz, para yok, ortada teşkilat yoktu. Ama ölümü göze almış bir insandan daha tehlikeli silah ne olabilirdi ki…

                Ve her şey planlanarak, özenle, dikkatle ve imanla yürütüldü. Her adım bir sonraki adımı takip etti. Her geçen gün ümitler arttı. Milli Mücadeleye ve öncülerine inananların sayıları da her geçen gün arttı. Zafere olan inanç güçlendi. Tarihi yeniden yazdığını bilen yiğitler imanla direndiler, mücadele ettiler ve savaştılar.

                Bugün bir takım kansızlar ve soysuzlar inkâr etseler de, görmezlikten gelseler de bu mücadele bir ölüm-kalım mücadelesiydi.

                Sonuçta kazanan tarihin asil evladı, Türk Milletiydi. Tarihimizin her zor döneminle, her karanlık anında olduğu gibi, bizi zafere götürecek bir “Bozkurt” düşmüştü önümüze, biz o’na Atatürk diyoruz.

                Biz şimdi, bağımsızlığımızı, kimliğimizi, devletimizi bize kazandıran şeyin, o büyük yürüyüş ve Milli Mücadelenin olduğunu biliyoruz.

100 yıl sonra, bu şanlı mücadeleyi başlatarak başarıya ulaştıran “Bozkurt”u ve yol arkadaşlarını minnetle, özlemle saygıyla anıyoruz. Bu mücadelenin önemini, değerini bilerek, bir asır öncesinin asil öncülerini selamlıyoruz.