Çoban ateşi
Güle Güle Mehmedim
Günlerden 1 Nisan’dı Mehmedim, herkes tüm sevdiklerin bugün senin yapacağın şakayı bekliyordu ya herkes hepimiz şakadır dedik evvela…
Keşke şaka olabilseydi Mehmedim, lakin Hak emri Vaki olunca boynunu büktü tüm sevdiklerin… Koca bir şehir ağladı Mehmedim, bütün sevdiklerin tek yürek dualarda buluştu Mehmedim…
Şimdi senle vedalaşmak hepimizin boğazında bir yumruk acısı, dudaklarımızda hep aynı cümle ‘’ seni özleyeceğiz Mehmedim’’
Ne çok sevenin varmış bir bilsen Mehmedim, koca bir şehir ayaklandı sen giderken…
Bu sabah Karaman karardı Mehmedim, aydınlık yüzünü özledik, neşeni özlüyoruz hep birlikte…
On gün önceydi daha koca bir ekibi güldürüşün, ‘’ biz varsak her şey güzel olacak’’ deyişin en son çekindiğimiz fotoğraf karesi, şimdi şarkılarda yetim kaldı be Mehmedim…
İçinde o hiç büyümeyen çocuğu hep özleyeceğiz Mehmedim, öyle güzel dostların var ki, sen giderken koca bir şehir ağladı, dualar tek ağız oldu Mehmedim…
Annesinin Kara Mehmedi, Yiğithan’ın aslan babası, Nurayımın karayağızı, yeğenlerinin Karadayısı, kardeşlerinin Karaoğlanı, Babasının Çınarı Mehmedim güle güle demek bilsen ne zor…
Bilseydin şöyle derdin ‘’ Ablaların hası ölüm var, Allah’ın çizgisi var, takdiri ilahi var. Boynumuz kıldan ince, karşı durmak ne haddimize…’’ sesin kulaklarımızda, gülen kara gözlerin hülyalarımızda hep olacak Mehmedim…
‘’ Abla beni ne zaman Çoban Ateşinde yazacaksın’’ demiştin ya on gün önce, yazılmıyor be Mehmedim, yazılmıyor…Kelimeler yitik, dökükken yazılmıyor be oğlum, senin ateşinin gölgesinde bir Çoban Ateşi sözüdür bu Mehmedim
Güle güle gül yüzlüm, güle güle Mehmedim, nur içinde yat ruhun şad olsun.
El- Fatiha… (Amin)