BAYRAM GELİRKEN...

             Bir bayram daha yaklaşıyor. Bizim kültürümüzde bayramların çok özel bir yeri vardı bir zamanlar… Bayram birlikti, beraberlikti… Bayram sevinçti, coşkuydu, heyecandı… Bayram umuttu, neşeydi… Akraba eş-dost bir araya gelir yenilir içilir sohbet edilir, çocuklar sevindirilir büyükler ziyaret edilirdi.

            Günler önceden tatlı bir telaş başlardı evlerde… Bahçeler yollar sokaklar baştan aşağıya temizlenir, daha sonra yemek faslına geçilirdi. Baklavalar elde açılır mahalle fırınında pişirilir; calla, bamya çorbası, su böreği, yaprak sarması ve zerde mutlaka yapılırdı.

            Babalar bayram namazına gider, anneler erkenden sofrayı hazırlar ve sofrada mutlaka misafirlerimiz olurdu. En güzel elbiseler giyilir sonra büyüklerin elleri öpülür; harçlıklar alındıktan sonra çocuklar mahallede komşuların da ellerini öperek şeker toplarlardı.

            Yaşlı büyükler varsa ihtiyaçları giderilir, yakınını kaybeden bir aile varsa asla yalnız bırakılmaz acısı paylaşılırdı. Küskün olanlar bayram vesilesi ile barıştırılır, kucaklaştırılırdı. En güzel odada misafir ağırlanır, en güzel ikramlar misafirlere yapılırdı. Şimdi ise önce ben! O zaman mı güzeldi yoksa şimdi mi? Tartışılır.

            O yıllarda insanlar bayram günü çalışmaz, olması gerektiği gibi dinlenir ve ev ziyaretlerinde bulunurdu. Şimdilerde ise çoğu insan bayramın geldiğinin farkında bile değil… Sanki bayram hiç yokmuş gibi. Kimse kimsenin evine ziyaret için gitmiyor. Bayram şekeri bile almıyor.

            Teknolojinin ve akıllı telefonların hayatımıza girmesiyle yitirdik en güzel duygularımızı. Çocuklar sadece elindeki tabletle veya telefonla oyun oynuyor. Habersizler en güzel duygulardan. İki insan yan yana gelse bile herkes kendi telefonuna gömülüyor. Birçok değerimizi zaten yitirdik.

            Eski bayramlar, eski dostluklar, eski muhabbetler, eski insanlar yok artık ne yazık ki… Çok mu özledin eskiyi diyecekseniz, her insanın eskisi farklıdır elbet… O farklılık belki de bizim “çocukluğumuzdu”

            Bende çok severdim bir zamanlar bayramları. Ne büyük bir heyecanla beklerdim bayram sabahlarını. Bir de baktım ki ellerini öptüğüm sevdiklerim bir bir kaybolup gitmişler. Büyümüşüm birden… Ne çabuk geçmiş zaman hiç acımadan.

            Şimdi hangi mezardan başlasam ziyarete acaba derken anladım ki bayram sevdiklerimizle güzelmiş. Artık bayramlar benim içinde takvimlerde adı yazan, milletin tatile koştuğu bir gün oldu.

            Özlüyoruz işte… Biraz çocukluğumuzu, biraz geçmişi, biraz kaybettiklerimizi ve eskiye dair her şeyi… Bayramın tadı yok ama adı kaldı bende; Birde eski bayramların tadı kaldı dilimde ve damağımda.   

            Bizler mi bilmem ki yoksa zaman mı değişti? O eski güzel günler hangi köşelere gizlendi?

            Mutlu, umutlu ve sevgi dolu bayramlara…