CANIM ANNEM!..

Anneliği sende öğrendim, ama önce insan olmayı… İyi bir anne olmaya çalıştım, seni taklit ederek. Ama sen benden hep bir adım öndeydin.
Çocukları hayatın merkezine koysam da, eşi /dostu, konuyu/komşuyu ayırmadan, onlara da soframı ve kalbimi açmayı senden öğrendim. Yemeğin iyi tarafını evlatlarına değil, misafirlerine vermene şaşırıyordum ya, şimdi farkında olmadan kendimi senin gibi davranırken yakalıyorum sık sık… Zenginliğin biriktirdiklerin değil, paylaştıkların kadar olduğunu sende gördüm. Kapımı çalan herkese ikram edebileceğim bir şeylerim oldu hep, bu yüzden zengindim. Ama asla senin kadar zengin olamadım. 

En büyük ibadetin çalışmak olduğunu sen öğrettin bana. Çalışmanın insanı kötülüklerden alıkoyduğunu, neden bir kere bile dedikodu etmediğini, birilerini çekiştirmediğini hatırladığımda anladım. Ne kadar çok çalıştın, didindin!.. Hiç mi yorulmadın, hiç mi “of” demedin be annem? Üç kızın bir araya gelsek, senin kadar emektar olamayız, bunun da farkındayım. 
Bizim de kendimize göre sevenlerimiz var, sevmeyenlerimiz var. Ama senin sevmeyenin var mıydı, hatırlamıyorum. Bir koca mahallenin “Ayşe Teyze”siydin. Tanımadığın çocukların su içmek için çat-kapı içeriye girdiği, herkesin ayrı ayrı gönüllerinin yapıldığı…
Hep “Babam, babam” diyoruz ya, kızma ne olur. O bizim güler yüzümüzdü, ondan. Oysa biliyoruz ve hakkını teslim ediyoruz ki, onun yüzünü güldüren de sendin. Şunu da itiraf etmeliyim, hiçbirimiz senin kadar iyi bir eş olamayız.
Sabretmeyi, direnmeyi, katlanmayı, vazgeçmeyi, sevmeyi, emek vermeyi senden öğrendim, senin kadar olmasa da sana benzemeye çalışarak hayatın üstesinden gelmeye çalışıyorum.
Ne zaman bir yılgınlığa, bir yorgunluğa uğrayacak gibi olsam, “Dur” diyorum, “Sen Ayşe’nin kızısın. Devam et!”
Devam ediyorum annem. Direnmeye, değişmeye, gelişmeye, hayatı daha yaşanılır kılmaya. Senin gibi.
Devam ediyorum annem. Taa 1993 yılından beri, ışıksız bıraktığın günden beri, yolumu el yordamıyla bulmaya, öğrettiklerinin rehberliğinde, yüreğimi iyi tutarak yaşamaya.
En zoru bu işte. Sensiz yaşamaya devam etmek.
Bir gün güzel bir yerlerde buluşma ümidi de olmasa, katlanması zor ya… İşte bilirsin, çocuklar hayata tutunma gücümüz oldular.
Bizim çocuklar bizi yaşatıyor, senin çocuklar da senin hatıralarını. Hep aramızdasın, hep bizimlesin. Hepimizde izlerin, herkeste bir parçan, can can bakıyor, Ayşe kokuyor.
Canım Annem! İnanıyorum ki, babamla berabersin ve yine etrafınızda bir sürü insan, babam güldürüyor onları, sen yemek hazırlarken…
İnsanlığı anneliği kadar değerli canım annem. 
Nur içinde yat!

NAZLI DÖLEK