NEYİ BEKLİYORUZ?

Beklediklerimizden gelmesi kesin olanlar var.
Bunları kimse engelleyemez.
Allah’a kafa tutan, “Senin dediğin değil, benim veya bizim dediğimiz olur” diyen, Fravunvari düşünenler de öldüler veya ölecekler.
Ecelden kimse kurtulamaz.
Ecelimizi beklemeyelim.
Hudutta, cenge hazır asker gibi,
Gerdeğe hazır gelin ve damat gibi, hazırlığımızı tamamlayalım.
Rızkımız da öyle; kimse engel olamaz.
Biz, harama el uzatmadan, helal yollardan, o ayrılan rızkımızı bulmaya çalışalım.
“Engel oldular, filan yerde bana engel oldular” diyorsan bil ki, o, senin rızkın değildi ve biri ona engel oldu göründü.
Ecelin ve rızkın ne olduğunu, ne olacağını biz bilemeyiz.
“Rızk” deyince yalnız sabit maaşınız veya geliriniz olarak düşünmeyin.
Aldığınız nefes, nerede, kiminle beraber olacağınız, gezerken kiminle karşılaşacağınız, güneşten ve havadan alacağınız gıdayı hiç düşündünüz mü?
Dünya devletlerinin merkez bankalarındaki paralar sekiz milyar insana verilen gıdanın parasal olarak karşılığını ödeyemez.
Gezerken karşılaştığınız kişiler ve onu görünce içinizde oluşan sevincin teninize ve canınıza kattığı gıdanın dozajını bilemeyiz.
Gelmesi muhtemel olanları da bekleriz.
“Asker yolu bekleriz, günü güne ekleriz.”
En sevdiğimizin yolunu gözler gibi, kıldığımız vakit  namazlarında sonraki vaktin gelmesini hasretle bekleriz.
Cuma namazını kıldıktan sonra ilk gelecek Cuma namazını bekleriz.
Ramazan ayını beklerken, “Belliğna Ramazan/Bizi Ramazan ayına kavuştur ya Rabbi” diye beklerken dua da ederiz.
Doğulu ve batılı düşmanların, cenazesini üç kıtada kaldıramadığı ecdadımızın, bıraktığı izlerden hareketle, yeniden oralarda İslam’ın gür sesinin yankılanmasını ve insanlığa yeniden özgürlüğün, sevginin, saygının, İslam medeniyetinin ilim merkezlerinde, evlerde, işyerlerinde, çarşılarda, pazarlarda, dairelerde, kışlalarda, karakollarda nasıl mutluluk saçtığını, akıl, din, can, mal, namus  güvenliğinin sağlandığı günleri görmek için çalışır ve görmeyi de bekleriz.
Malta’da sürgünde iken bile umudunu yitirmeyen Süleyman Nazif:
“Sarsılmayan îmânıma mev’ûd olan âti,
Canlandırır elbette bu enkàz-ı hayâtı
Rûhum benim oldukça bu îmanla beraber,
Üç yüz sene? dört yüz sene? beş yüz sene bekler.”
Diye 1920’de feryat ediyor.
Mehmet Akif Ersoy da 1921’de onu destekliyor: uzun bir şiirinde:
 “Mâdâm ki Hakk’ın bize va’dettiği haktır,
  Şark’ın ezelî fecrî yakındır, doğacaktır.”
Mademki Cenab-ı Hakk’ın Kur’an-ı Kerim’indeki vaat ettiği haktır, doğrudur, öyle ise doğunun Hazreti Adem’den beri ışık saçan nurunun doğması yakındır, doğacaktır” diyor.
Biz, o İslam nurunun fanusu olmak için, kanımızı, gözyaşımızı, özümüzü, sözümüzü, kalbimizi, kalıbımızı, canımızı, tenimizi o nurla gıdalandıralım.
Işıktan kaçan yarasalar gibi, İslam’dan kaçan kâfirlerin de kamaşan gözlerini tekrar karanlığa değil, aydınlığa çeviremeye ve iki dünyamızın da güzel olması için iki dünyamızı da yaratan, bizi bu dünyaya getirip götürenin kurallarına göre birlikte  yaşayacağımız günleri görmek için çalışalım.
Nasıl, evimizi geçindirecek, namerde ve merde muhtaç olmayacak kadar, helalinden kazanmak için çalışma gayretimiz var ya, işte en az o gayretimiz kadar, bu dünya evindeki tüm insanların da iki dünyasının güzel olacağı günler için çalışalım ki, kendi sorumluluğumuzu yerine getirme yolunda olalım ve o yolda ölelim.