2004 yılının 18 Ağustos günü idi.
Kırıkkale Üniversitesinde İİBF Dekan yardımcısıydım.
Üniversiteler tatildi. Ankara’da, evdeydim.
Öğleden sonra kardeşlerimden telefon geldi.
-Abi, babam rahatsızlandı, hastaneye kaldırdık. Hemen gelsen iyi olur, dediler.
Aslında anladım. Ama insan konduramıyor, yakıştıramıyor.
Hemen annemi aradım. Sesi çıkmıyordu.
- Gel oğlum, gel. Baban hastanede, diyebildi.
Endişem arttı.
Acaba… dedim ama, kendime bile söylemeye korktum.
Hemen aracımla yola çıktım.
Yanımda kimse yoktu. İnsan o durumlarda sağlıklı düşünemiyor.
Ankara’dan Gölbaşı’na kadar geldim ama, kafamda o soru, yüreğimde de kopan bir şeylerin acısı.
İçim çok acıyor, boğazım yanıyordu…
Ağlasam rahatlayacağım, ama acaba diyorum hala…
Tam o sırada Karaman’dan telefonla yakınımız aradı. Gölbaşı’ndaydım...
- Cemalettin, başın sağolsun, baban sizlere ömür dedi…
Cevap verdiğimi bile hatırlamıyorum.
Arabayı sağa, göl kıyısına çektim.
Ve en az yarım saat boyunca olanca sesimle:
- Babaaaaaaaaaa diye bağırdım, bağırdım, bağırdım…
Eminim rahmetli babam Karaman’da duymuş ve her zamanki gibi :
- Babammm! diye karşılık vermiştir ben duymasam da…
İnanır mısınız, aradan 16 yıl geçti, ben hala yalnız olduğum zamanlarda “babaaa!” diye bağırırım zaman zaman.
Keşke babam duysa…
Keşke duysa da, ona sağlığında söyleyemediklerimi şimdi söyleyebilsem…
Çıldırmış gibiydim.
Bağırma sesimi duyarak yardıma gelenler oldu etraftan. Kibarca onları uzaklaştırdım.
Bir saat sonra yorgun ve bitkin olarak yola koyuldum tekrar.
Babam ölmüştü...
Sonra nasıl gittiğimi pek hatırlamıyorum…
Ama kazasız, belasız kısa sürede Karaman’a, eve geldim.
Evdeki kalabalık aslında her şeyi açıklıyordu.
Anneme koştum. Kucakladım.
- Anne? dedim.
- Gel oğlum, baban dünya değiştirdi, dedi.
Sonrasını pek hatırlamıyorum...
Hemen hastaneye gittik. Morg’dan çakardılar.
Son defa soğuk yüzünü gördüm babamın.
Hiç unutmuyorum…
Size bir şey söyleyeyim:
Bana bugün sorarsanız, hayatta tek bir eksiğim var: Babam.
Tamamlayabilir miyim?
Babası, annesi sağ olanlar, yaşınız kaç olursa olsun, onların değerini bilin ve onlara sahip çıkın.
Bütün babalara minnet, şükran, dua ve özlemle…
