Kollarımı uzatıp nerede olursanız olun..

Ey Karamanlılar sizler olmasanız 
Yalnızlığa mahkûmum
İçi insanlarla dolu büyük evler var karşıda, 
Ben bir aileden mahrumum
Tıpkı bir kasırganın ortasındaki 
Dingin bölge gibi durgun ve bomboşum, 
Çevremdeki kargaşanın içinde 
Yuvarlanıp gidiyorum.
Ey Karamanlılar sizler olmasanız 
Yalnızlığa mahkûmum
Kimsem yok sizlerden öte
Muammer Baran amcanız
Emanet etti beni size.
Karamanlı hemşerilerim var diyerek. 
Kendimi sevindirmeye çalışıyorum.
Ey Karamanlılar sizler olmasanız 
Yalnızlığa mahkûmum
Hayatın çok fazla acılarıyla yüz yüze geldim ben.
Etrafınıza şöyle bir göz gezdiriniz! 
Ne kadar acı, sıkıntı, yalnızlık, gariplik varsa
Hepsini yaşadım tek başıma.
Gerçek hayat denilen şeyin ne olduğunu,
Anlayamadım bile acı sıkıntı 
Kimsesizlik yaşamaktan.
Bu kadar acı yükünü nasıl taşıdım, 
Nasıl katlandım bilmiyorum bile! 
Kitaplarımı ve hayallerimi elimden alsalar, 
Ortada kalakalacağım öylece. 
Dünya nedir ben kimim anlayamayacağım.
Ey Karamanlılar, sizlerin varlığını hissedip
Büsbütün yalnız değilim diyorum.
En kötü durumda bir çocuk gibi 
Gözümden birkaç damla yaş akarken bile
Sizlerin varlığıyla avunuyorum
Ey Karamanlılar, bir Allah var, 
Birde siz varsınız.
Tek başına bir insan düşünün, 
İşte ya kitap okuyorum 
Ya da bir şeyler yazıyorum.
Öylece oturuyorum tek başıma.
Bir kahve içebileceğim 
Dertleşebileceğim
Gülümseyebileceğim insanım yok.
Bazen düşüncemi birine söylemek isterim
Doğru mu yanlış mı diye 
Ama kimsem yok işte.
Ey Karamanlılar 
Yalnızlık anılarımı ayıklıyorum 
Hayatın yüreğinde biriktiriyorum
Kendi yalnızlığımı kucaklıyorum
Yalnızlığımı sizlerle dolduruyorum.
Ey Karamanlılar içim sevgiyle
Güzellikle dolup taşarak 
Kollarımı uzatıp nerede olursanız olun
Hepinizi kucaklıyorum
Yalnızlığımı unutuyorum.