İHSANİYE MODELİ
Osman Nuri KOÇAK
Uzun bir süredir yazılır, söylenir.
Cenaze sahiplerinin, definden hemen sonra yemek verme çabasının ne kadar sıkıntılı bir durum yarattığı, bunun bir şekilde değişmesi gerektiği canımızı yakan bir sorundur.
Herkes yakınır ama bir çözüm yolu bulunamaz.
Bu durum bir tür töre haline geldi.
Sosyal ve dini yorumcular da buna itiraz ediyorlar. Lâkin durum devam edip gidiyor.
İhsaniye Köyünden Mustafa Eğilmez (Çavuş Ağa) ile bir sohbet esnasında aynı konu gündeme gelince dedi ki; “Biz ona bir çözüm yolu bulduk”
“Nasıl bir çözüm?” dedim.
“Tüm İhsaniye köylüleri olarak bir cenaze fonu oluşturduk. Köyde ve Karaman’ da oturan köylülerimizi ortalama yirmişer kişilik gruplar halinde organize ettik. Bu gruplardan herhangi birinin bir cenazesi olursa tüm grup derhal harekete geçiyor. Haberleşme, taziye çadırı, yemek sorunu ile ilgilenen önceden belirlenmiş görevliler hızla işlerini yapıyorlar. Cenaze sahibinin en küçük bir sorunu olmuyor.” Dedi.
Daha sonra cenaze sahibi bu fona ekstra bir katkı yapmak isterse de geri çevirmiyoruz.
Öyle mutlu oldum ki.
Dayanışma, örgütlenme ve bilinç bir araya gelince sorun çözümlenmiş.
Bu çözümü öncelikle tüm köylülerimize öneriyorum.
Karaman’ ın nüfusunun büyük çoğunluğu köy kökenli.
O zaman Karaman ve köyleri hatta birkaç köy bir araya gelerek ortak bir yapı oluşturabilirler. Yerli Karamanlı’lar da mahalle bazında aynı sorunu çözebilirler.
Müftülük de bu konuda çaba göstermelidir diye düşünüyorum.
Düşünemediğimiz veya düzeltilmesi gereken yönler var ise de uygulama esnasında çözülür gider. Yeter ki, kendi yasını bile yaşatmadığımız ailelere Türk dayanışmasını sunalım istiyorum.
Anayasa değişikliği ile yatıp kalktığımız bu günlerde “ne alaka” diyebilirsiniz ama yaşam devam ediyor.