ÜÇ'E GEÇMİŞİM!

Daha ne zaman mı?  Dün.  Evet, ikinin son sınavını dün olduk. Arkadaşlarla üç aylığına vedalaştık.  Helalleştik.  Onlar gençler.  Hayat yolculuğuna hazırlanıyorlar.  Bense o yolun öteki ucuna varmış, geri gelmişim.  Ben onlarda gençliğimi görüyorum.  Ama, Onlar bende ihtiyarlıklarını görüyorlar mı bilemem.  Ama hiç sanmıyorum.  Çünkü o kıvamda değiller.  En küçük bir şeye üzülüyorlar.  Olabildiğince teselli ediyorum.  Karakoç'un dediği gibi: Değmez bu dünya, diyorum.  Anlatamıyorum.  Ama ben onları anlıyorum.  Çünkü insan, yürüdüğü yolu bilir.  Hocalarımın çoğunluğu 45’li yaşlarda.  Yani; Benim üçüncü çocuğumun yaşındalar.  İstisnasız hepsi, büyük çaba harcıyorlar.  Bizi adam etmek için.  Bizi derken, elbette arkadaşlarımı demek istiyorum.  Bana umutsuz vaka olarak bakabilirler. Olacak olsa şimdiye olurdu değil mi ama.  Neyse deyip geçelim.  Tatilde nemi yapacağım?  Şu elimde tuttuğum hatıratı okuyacağım öncelikle.  Başlamış, bitirememiştim.  Tayyar Altıkulaç hocanın hayat hikâyesi.  "Zorlukları aşarken".  Tavsiye ederim.  Pek akıcı ve ibret dolu.  Kur'an-ı Kerim'de: “Ey akıl sahipleri ibret alın” buyrulur.  Hocam notlardan ne haber der gibisiniz.  İki ders hariç, diğerleri açıklandı.  Bütünleme vs. yok.  Yetmiş küsür ortalamayla gidiyoruz.  Yine de tavsiyelerinizi beklerim.  Torunların okulları henüz bitmedi.  Benim okul bitti diyorum.  Katıla katıla gülüyorlar.  Şimdiden herkesin bayramını kutluyorum.  Sağlıklı ömür diliyorum.  Kalın sağlıcakla.