"O GÜN ORADAYDIK, PEKİ ŞİMDİ NEREDEYİZ?’’

Bir şehir düşünün… Torosların eteklerinde, tarih boyunca medeniyetlerin kesişim noktası olmuş; Taşkale’nin kadim kaya oyukları, Karadağ’ın serin yaylaları, Ermenek’in bereketli vadileri ve Ayrancı’nın sıcak misafirperverliğiyle hayat bulan Karaman. Bu şehir Karaman. İnançla, çalışkanlıkla, vakarla yoğrulmuş; ama yıllardır sesi duyulmayan, sahipsiz bırakılmış bir şehir. Tarihler 13 Haziran 2023'ü gösterdiğinde Karaman nihayet kendi sesini bulmuştu. Ankara yolları tutuldu. Otogar ağzına kadar doldu. Sanayi esnafı kepenk kapattı, lokantalar o gün siftah yapmadı. Larende’den, Hecceler’den, Urgan’dan gelen gençler otobüs camlarına Karaman bayrakları astı. Organize Sanayi’de bile bazı işyerleri vardiyalarını değiştirdi. Tek bir amaç vardı: Karaman FK'nın 2. Lig'e yükselişine tanık olmak. Ankara Eryaman Stadyumu o gün kırmızı-beyaz giyindi. Kiminin sırtında dedesinden kalma Karamanspor forması vardı, kimisi ilk kez stadyumda olmanın heyecanını yaşıyordu. Ama herkes aynı cümleyi söylüyordu: “Bu sadece bir maç değil, bu Karaman’ın yeniden dirilişi.” Ve gerçekten öyle oldu. Alanya Kestelspor karşısında alınan galibiyet, sadece bir skor değil; Karaman’ın yıllardır üst üste yutkunarak biriktirdiği özlemin, umudun ve hayalin patlamasıydı. O gün Eryaman’da dökülen gözyaşları sadece sevinç değildi; yılların ihmaline, sessizliğine verilen bir cevaptı. Ama ne acıdır ki… Üzerinden sadece iki yıl geçti, şimdi Karaman FK yalnız. Ne bir başkan var, ne yöneticilerden ses çıkıyor. Takımın geleceği belirsiz. Karaman Stadı her hafta biraz daha boş, her tribün biraz daha sessiz. Taraftar umudunu yitiriyor, gençler başka takımlara özeniyor. Alt yapısı yıllarca ihmal edilmiş, antrenörleri yetersiz bırakılmış, oyuncuları çaresiz kalmış bir takımla karşı karşıyayız. Ve burada esas sitemim, şehrin yöneticilerine. Sayın Valimiz, Sayın Belediye Başkanımız, Sayın Milletvekillerimiz, Sayın İş Adamları, Sayın İl Genel Meclisi Üyeleri, Sayın İl Müdürleri, Sayın STK’lar… Eryaman’a giden o binlerce Karamanlının başında siz de vardınız. O gün oradaydınız, o tribünde ellerinizi havaya kaldırıp Karaman FK’ya sahip çıkacağınızı söylediniz. Şimdi neredesiniz? O günün heyecanı sadece protokolde poz vermek için miydi? Karaman sahipsiz değil diyorsanız, bu sessizliğin izahı nedir? Şehrin tek profesyonel kulübü, iki yıl içinde unutulmaya yüz tutmuşsa, bunun hesabını kim verecek? Yüzlerce genç çocuk hayalini bu takım üzerine kurmuşken, siz neden susuyorsunuz? Karaman FK, sadece 11 kişinin top oynadığı bir takım değil. O, Karaman’ın sokağındaki çocuğun rüyasıdır. Kırmahalle’de büyüyen bir genç için "ben de yapabilirim" duygusudur. Toki’de, Koçakdede’de, Yeşilada’da yaşayan gençlerin geleceğidir. Kemal Kaynaş Stadyumu'nun çamurlu sahasında tekme tokat oynayan eski futbolcuların anılarıdır. Ama ne yazık ki, bir kez daha gördük ki bu şehirde başarılar kadar başarısızlıklar da sahipsiz kalıyor. İki yıl önce Ankara yollarında konvoy yapanlar, şimdi Karaman FK adını anmaz oldu. Sanki o zafer hiç yaşanmadı. Sanki o bayraklar hiç açılmadı. Ama biz unutmadık. O gün oradaydık. O galibiyetin değerini biliyoruz. Ve bugün bu sessizliğe, bu ilgisizliğe razı değiliz. Eğer Karaman FK düşerse, bu sadece bir takımın düşüşü olmayacak. Bu, bir şehrin hayallerine, gençliğine, inancına atılan bir çizik olacak. Hâlâ vakit varken… Hâlâ o ateşi yakabilecekken… Şehir yöneticilerine açık çağrımızdır: Bu takımı yalnız bırakmayın. Günü kurtaran açıklamalarla değil, kalıcı adımlarla sahip çıkın. Karaman FK’yı sadece tabela takımı olmaktan çıkarın, geleceği olan bir yapı haline getirin. Ve en önemlisi, Karaman halkına verdiğiniz o Eryaman sözünü unutmayın. Çünkü biz unutmadık.