KARADAĞ DA İKİ MEHMET (12)

Yılanlı Mehmet tekrar yutkundu. Gözleri bir noktaya daldı. Sonra Kılbasanlı Mehmed'in gözlerine baktı. Başladı anlatmaya. “Kaç yıl evvel bilmem gardaş, kaç yıl geçti, çocukluğum hep bir düşmanlıkla geçti. Dedem mi, dedesi mi bilmem bir tarla sınırı yüzünden kavga etmişler. Onlar benim dedelerimden birini, benim dedem de onlardan birini vurmuş. Babam yetim kalmış, Ebeme Kara Kız derler imiş. Babamın adı Kadir’di, Karakızın Kadir. Babam çok genç yaşta öldü. Ben yetim kaldım. Babamın cenazesini köyün kabristanına koymadılar. Anam ve dayılarım evimizin avlusuna gömdüler babamı. Çok ağladım çocuktum. Yıllar geçti amma düşmanlık geçmedi. Bu arada evlendim Bir oğlum oldu adı Kadir, daha 3 yaşında.  Bir kaç yıl sonra anam vefat etti. Anamı da kabristana koyma dediler. Anamı da babamın yanına gömdüm. Yılanlının bir anda gözlerinden yaş akmaya başladı, burnunu çekti iki eliyle gözlerini sildi. Derin bir nefes alıp tekrar devam etti.  "Anam babam her gün gözümün önün de avluda bana bakar gibi duruyorlardı. Her şeye razı oldum evliydim. İnşallah biter bu düşmanlık” dedim. Bitmedi.  Her gördükleri yerde beni dövdüler, tarlama korka korka gider oldum. Neyse bunlar kalabalık bir aile, bir gün beni sıkıştırdılar yazıda. Sırrılar derlerdi onlara, Başları Şer Bahattin’di. Üç kişi geldiler, silahı doğrultu biri. Sırrıların Şer Bahattin yakamdan duttu.  “Ulan bana bak haftaya düğünüm var. Benim düğünden sonra seni köyde görmeyecem. Defolup gideceksin buralardan” dedi.  Yahu benim size ne zararım var, burası benim de köyüm dedim.  Yemin etti eğer düğünden bir gün sonra seni görürsem Allah'ıma ölümlerden ölüm beğeneceksin dedi. Beni yine hırpaladılar.  Ağzım yüzüm kan eve geldim karım görmesin diye tulumbada elimi yüzümü yıkadım.  Ama kadınım bildi dövdüklerini.  Herkes duymuştu bana verilen mühleti.Düğün sonu Karakızın Mehmet yaşamaz artık diyorlarmış.. Karımın abisi varlıklı biriydi. Sırrılara bulaşmaz onlarda ona dokunmazdı. Bir gün kayınım geldi. Mehmet bunlar azı gemiye almış, eski düşmanlığı yeniden tazelediler. Sana bir kötülük yapacaklar. Bana kız kardeşini ordan al yoksa başına bir şey gelirse karışmayız diye haber salmış Sırılar. Bir müddet de olsa ben bacımı bize götürüyüm, şu pisliğin düğünü olsun belki ara soğur bir sakinleşir dedi. Karım “abi ben gitmem Mehmed'i bırakamam” dedi.  Ben git kadınım Kadirimin ve senin güvende olman lazım, abinin orda size dokunamazlar git dedim.. Karım ağlaya ağlaya kucağında Kadirim ile gitti. İki gün sonra Sırrının düğünü başladı. Çalgılar çalıyor naralar atılıyordu.  Geçe evimi taşladılar. Kurşun sıktılar kapıma, pencereme. İki günün kaldı Mehmet diye bağırdılar.  Sabaha kadar uymadım. Gözlerim kızarmış, sanki 50 yıl yaşlanmış gibiydim. Sırrının güveyi tıraşı başladığını naralardan ve çalgıdan anladım.  Gözlerim yorgunluktan uyuklar gibiydim.  Bir anda, bu köyden git naraları kulağımdaki da çınlamaya başladı.  Ben bu köyden böyle mi gidecem. Olmaz, böyle sürgün gibi, suçlu gibi gitmek. Madem gidecem boş gitmeyi dedim. Gözüm duvarda asılı mavzeri ilişti.Vay babam dedim,bu günlere mi aldıydın bunu dedim.. Elim bilinçsizde mavzere gitti. Aldım ağzına bir mermi sürdüm.  Duvar dibinden tenhadan usul usul dar sokaklardan yaklaştım, düğün evinin tam karşısında bir metruk ev vardı oraya girdim.  Sırrı neşeliydi, gülerek güveyi tıraşı oluyordu.  Mermiyi kontrol ettim. Yıkık bir duvardan iyice hedef aldım.  Eee Sırrı beni ezdiniz, dövdünüz, sonunda köyden kovuyorsunuz amma böyle eli boş gitmek olmaz. Sonun da benim de sabrımı bitirdiniz. Bugüne kadar beni korkuyla yaşattınız, Bundan sonra ben Karadağ da, sen korkuyla köyde yaşayacaksın.  Tam göğsüne hedef aldım, çektim tetiği. Tüfek patladı, mermi yardı havayı Sırrının sandalyeden yere düştüğünü gördüm sonra bağrış, çığlık birbirine karıştı.  Atladım binanın arka duvarından vurdum kendimi Karadağ’a.  Yakalansam hapse düşsem, hapishane arkadaşı olacaktık. Dağa çıktım, dağda ilk sana rastladım. Kader bizi bir yerde arkadaş eylemiş, nasip Karadağ da imiş. “İşte böyle Kılbasanlı, benim hikayem bu” dedi.  Devam edecek.