Hayatından Dram Çıktı

'EVLAT ACI BİR ZEHİRMİŞ, NE İÇİLİR, NE GEÇİLİRMİŞ'

Devletten 250 TL maaş alıyor. Kurumasın diye de evin ağaçlarını suluyor. 100 TL su parası geliyor. “Hak geçmesin” diye onu da ödüyor. Kalan parayla da yaşam mücadelesi veriyor. KARAMAN’da yaşayan 79 yaşındaki Şerife Şen’in hayatından acı bir dram çıktı. 36 yıl önce inşaat ustası eşini bir hastalık sonucu kaybeden ve genç yaşta dul kalan Şerife Şen, 6 evladı tarafından 29 yıl önce kaderine terk edildi. Hayırsız evlatlar tarafından 29 yıl önce yıkık bir evde bırakıp kaderine terk edilen ve 29 yıldır evlatlarını görmeyen gözü yaşlı anne tuvaleti bile olmayan evde yaşam mücadelesi veriyor. Karaman’da Seki Çeşme Mahallesi 83. Sokak üzerinde tek odalı avlusu olan kerpiç bir evde yaşamını sürdüren Şerife Şen, “3 kız 3 oğlum var. Büyük oğlumu 31 yıldır görmüyorum zaten. Diğer evlatlarımı da 29 yıldır görmüyorum. Şimdi görsem de bilecilecekmiyim nu da bilemiyorum. Ben onları okutmak için, çapaya, nohut yolmaya, pancar sökümüne, kışında elma boyu işlerinde çalıştım, saçımı süpürge ettim. Onları görmüyorum ama sadece duyuyorum, şimdi birisi İstanbul’da lise öğretmeni, Ankara’da kızımın biri yine öğretmenmiş. Kızımın birisi de Antalya’daymış. Oğlumun biri Sulh ceza hakimiydi, Avrupa’ye terk etmiş gitmiş.  Bir oğlum da Paris’dey’miş Şimdi kapı çalsa kim olduğunu bilmeyerek evlatlarım gelse, onları atamam. Karnımda taşıdım. 2’şer sene emzirdim. Atamam onlar ciğer ciğer. Kedinin yavrusu bile atılmaz. Ama onlar beni bıraktı gitti.  “HAK GEÇMESİN” Sağ olsun devletten 250 TL’ veriyorlar. Aşevine yazıldım yemek yiyorum. Ağaçlarımı suluyorum. Geçen ay 150 TL su parası gelmiş. Ama olsun hak geçmesin diye ödüyorum. Kalanla da geçinip gidiyorum.  “BENİ YALNIZ BIRAKTILAR” “Bir kamyon kiralamışlar, halaları da öncülük etmiş. 2 de hambal tutmuşlar. Eşyaları sarmışlar çekip gitmişler. 29 yıldır evlatsız yaşıyorum. Beni tek başına bıraktılar. Yalnız kala kaldım. Zamanında çok kötü hastalandım. Bunalımlara girdim. Eşim öldükten sonra en küçük kızım 7 yaşındaydı. Ankara’da çocuklarım okusun diye ev kiraladık. Ben de burada tarla ve bahçe şişlerinde çalıştım. Onları okuttum. Şimdi yaşadığım bu evde ev sahibim bana ölünceye kadar otur dedi. Ben saçlarımı onlar için süpürge yaptım. Onları okuttum. 5 çocuğumu da okuttum Bir kadın okutabilir mi. Ama lakin de onlar beni terk etti. “EVLAT ACI BİR ZEHİRMİŞ, NE İÇİLİR, NE GEÇİLİRMİŞ” Yaşayacağım diye uğraşırım. Az bir derman olsam bu evi toparlayacağım. Devletten yardım bekliyorum. Ben evlatları okuttum. Devlete faydalı oldular. Öğretmen oldular, memur oldular. Bayramlar geçti, yıllar geçti, ne tebligatları ve ne de haberleri var. Evlat bir acı zehirmiş. Ne içilirmiş, ne geçilirmiş. Böyle olunca ataman, sataman ciğerinin parçası. Yine ciğerine basan. Değil onları bırak, sizin bir yanınıza bir şey olsa benim ciğerim sızlar. Bu sene de hastalandım artık. Dermanım kalmadı. Çocuklarım zaten yok. Yine de sağ olduklarını duyuyorum o bile bana yetiyor.  Ama ben onlara hep dua ettim. Rabbim herkese, sağlığı, iyiliği ve varlığı versin.”dedi. Şerife Şen eşinin Karaman’da herkese yardımcı olduğu ayrıca inşaat ustası olduğunu belirtti. Şerife teyze; “Karaman’ın sayılı insanlarındandık ama evlatlarım hayırsız çıktı” diyerek; “1953'den beri Karaman'dayız. O zamanlar Karaman’ın hastanesi yoktu. Eşim Karaman'da yol, köprü çeşme işlerinde de çalıştı. Karaman'a çok hizmet verdi. Hayra da çalıştık biz. Biz Karaman'da Konya'da tanınmış aileydik. Eşim hastalandı hastaneye götürdük orada akciğerlerinin su topladığını öğrendik. Daha sonra Konya’da göğüs hastanesinde vefat etti. Aradan 36 yıl geçmiş.”dedi. Gözü yaşlı acılı kadın; vasiyetini de söylediler getirdi. “29 senedir bu yıkığın içinde yalnızım. Gözümden akan yaşlar ateşten daha yakıcı bir hal aldı. Şimdi sen ben yardım eder olduk bu şekilde idare ediyorum. Bu duruma düştüm, böyle yaşadım, böylede öleceğim. Ben öldüğümde bu evin içinde ne varsa hepsini kalenderlere versinler. Çatalımda var, kaşığımda var, tüpümde var kim alırsa verin.” dedi. 250 TL MAAŞLA GEÇİNİYOR “Allah Devletten razı olsun. 250 TL maaş alıyorum. Kömürümü ekmeğimi getiriyorlar. Ben bu evde hasta oldum. İlaç param kalmadı. Arkada ki ağaçlar kurumasın diye suluyorum her zaman. Su parası fazla geliyor ama ödüyorum. Hak geçmesin kimsenin hakkını yiyemem ben. Bir tek ilaçlarım bitiyor. Çatımı yaptırdım çıkamam bu evden.”dedi. Gençlere de tavsiyelerde bulunan Şerife Şen; “Anneniz babanız sizi çağırdığı zaman onlara bağırmayın. Annenizi babanızı bırakmayın. Onlar sizin canınız. Benim çocuklarımın yaptığını sizler yapmayın.”diyerek yıllarca olduğu gibi evin kapısının önünde yine evlatlarını beklemeye başladı.