GÜZ

Eskiler sonbahar yerine “Güz” derlerdi. Hâlâ diyenler var, ancak artık yaygın olarak “sonbahar” diyoruz. Bizim Yörükler yayladan kışlaya giderken bir süre kaldıkları yere "güzle" derler. Mesela bizim Saçıkaralılar ve bazı başka boylar bir zamanlar yayla olarak Anamas Dağını, güzle olarak Şarkikaraağaç'ı kışla olarak da Manavgat, Serik çevrelerini kullanırlarmış. Gelelim bugüne... Beş yıldır güzü (sonbaharı) Gökçe'de geçiriyorum. Doğayı gözlüyorum. Yaprakların rengi günden güne değişiyor. Sarıdan kızıla, turuncuya, kahverengiye varıncaya kadar her tonda yaprak görebiliyorum. Şu günlerde de aynı. Ağaç yaprakları, asma yaprakları, sarmaşıkların yaprakları renkten renge, tondan tona geçiyor. Dün ormana yürüyüşe çıktım. Orada da özellikle meşelerde bu manzara belirgin. Bir süre yürüdükten sonra kuru meşe dallarından bir ateş yaktım ( resmini bu paylaşımda göreceksiniz).sessiz sakin müthiş bir ortam, mis gibi hava. Sonra da şöyle dedim: Ocağımı kurdum dokuztaş ile Sonra şenlendirdim bir ateş ile Ardından cezvemi sürdüm ateşe Barışığım sonbaharla, kış ile. Sonra eve döndüm, baktım; sekiz buçuk kilometre yürümüşüm. Bundan sonra inşallah bol bol yürüyeceğim. Ne de olsa boşum, emekli oldum. Dağ avı sezonu da bu hafta sonu başlıyor. Sonbaharın tabiata rengini veren güzelliğini sabah erken ve akşam üstler seyretmelerini tavsiye ederim dostlarıma. Her mevsimin güzelliği ayrı. Sonbaharın güzelliğini de güzün yaşamak güzel. Hüzünle karışık bir yaşama coşkusu beliriyorsa içinizde siz güzü yaşıyorsunuz demektir sevgili dostlar. Bugünlerde hayatınız güz olsa da ümitleriniz hep bahar gibi kalsın kardeşler.