BİR DOSTUN ÖLÜMÜ EKSİLMEKTİR, AZALMAKTIR. AMA ACIYLA YAŞAMAYI DA ÖĞRENEBİLMEKTİR

Bir dostun ardından yazmak hiç kolay değilmiş. Hele ki çocukluğunu, gençliğini, acını, sevincini, hayallerini paylaştığın birinin ardından yazması çok daha zormuş. Bugün hayatımda sayısı bir elin parmaklarını geçmeyen dostum diyebildiğim, değer verdiğim çok az insandan birini can dostum Reyhanımı kaybettim. O benim hafızamda hep pozitif, neşe ve huzur veren gülen yüzüyle kalacak. Güzel anılar da cabası. Bizim Reyhan’la olan bağımız 90’lı yıllarda başladı. Ben o dönem toy ve acemi bir gazeteci, o ise Lise son sınıfta okuyan öğrenciydi. Okuldan kalan zamanlarında Belediye’nin basın bürosunda stajyerlik yapıyordu. Önce arkadaşça başlayan aramızdaki bağ zamanla güçlü bir dostluğa döndü. Lise biter bitmez evlenme kararı aldı üstelik yurtdışna gurbete gelin gitti. Ama aradaki mesafe bağımızı hiç koparmadı. Önce mektuplaşarak birbirimizden haberdar olurken, gelişen teknolojiyle birlikte uzaklık yakınlığa döndü. Yaz aylarında tatile geldiğinde mutlaka görüşür, hasret giderirdik. En son 1 yıl önce buluşup hasbihal etmiştik. 2023’de tekrar görüşmek ümidiyle sarılıp, öpüşüp ayrılmıştık. Geçen yıl izne geldiğinde yine buluşmak için telefonlaştık ancak o sinsi hastalık belirtilerini göstermeye başlamıştı çoktan. Rahatsızlığı nedeniyle görüşemedik. İzni bitti Almanya’ya döndü. Ve... 2023’ün son günlerinde telefonla konuşmamızda kötü haberi kendi verdi. Bu kadar kötü birşeyi söylerken bile sesi neşe doluydu. Hastalık tüm bedenini sarmış olsa da sesindeki neşe bana umut olmuştu. Sonra ara ara mesajlaştık. Ama her konuşmamız bir öncekinden daha kötüye gittiğine işaretti. Ben her ne kadar umutlu olmaya çalışsam da o çoktan kaybetmişti umudunu. Ölümü kabullenmiş ve sadece son nefesini vereceği günü bekliyor gibiydi. Dün gece ise sahur vaktinde aldım onun acı haberini. Normalde sahurda telefonu elime almam ama dün gece bakasım geldi. Sosyal medyayı açtığımda karşıma Reyhan’ı kaybettiğimizi duyuran eşinin paylaşımı çıktı. Telefon elimde kala kaldım. O yazıyı defalarca okudum ama inanasım gelmedi. Ölüm gerçeği acı bir tokat gibi patladı yüzümde. Sabah ezanı okundu. Gün aydı ama bu yeni günde can dostum  Reyhan’ım nefes almıyordu artık. Ardında üzerine titreyen hayat arkadaşını, evladını, annesini , babasını ve tüm sevenlerini bırakıp gitti. Daha çok gençti. Umutları, hayalleri vardı. Hepsi yarım kaldı. Bizi de yüreğimizde hiç dinmeyecek bir acının içine attı. Halsiz de olsa artık onun huzur veren sesini duyamayacağım bir daha. Ondan bana geriye kalan WhatsApp'tan attığı sesli mesajları, birkaç fotoğrafta kalan anılardan başka hiçbir şey kalmadı. Sesli mesajlarını çevirip çevirip dinledim.  Canım daha çok yandı. Ben sensizliğe nasıl alışacağım hiç bilmiyorum. Ben bugün hayatıma değen iyi ki de değmiş dediğim bir dost kaybettim. Çünkü bilirim ki herkesle arkadaş olunur fakat çok azıyla dost kalınır. Günümüzde ise arkadaşlık, dostluklar çıkar ilişkisine dönmüşken, kim dost, kim düşman ayırt edilemezken benim senin gibi her sırrımı paylaşabileceğim, sırtımı yaslayabileceğim dostum diyebileceklerimin sayısı o kadar az ki. Zaten dostluk da böyle bir şey değil mi, her koşulda yanında olan, sen düşsen ayağa kaldıran, bir sözüyle yada bir bakışıyla sana güç verendir ki ben bu konuda şanslı olanlardanım. Çok şükür ki hayatıma gerçek dost diyebileceğim, beni günahımla da sevabımla da kabul eden kan bağımız olmasa da can bağım olan kardeşlerim var. Reyhan'ımın yokluğunda yaşadığım bu zor günleri de onların desteğiyle atlatmayı umuyorum. Senin gidişinle eksilsem de, hatıralarımıza tutunmaya devam edeceğim. Bir dostun ölümü, eksilmektir, azalmaktır, acıyla yaşamaktır. Bu yüzden, bir dostun ardından dökülen gözyaşları en saf duyguların tezahürüdür.  Eksildik, azaldık ama bu acıyla yaşamayı da öğreneceğiz zamanla. Reyhanım sonsuz uykunda rahat ol. Rabbim yattığın yeri nurla doldursun. Üzerine atılan toprak incitmesin seni. Ben seni hep güzel hatırlayacağım. Unutanlardan değil, unutturmayanlardan olacağım. Cennet mekanın olsun güzel kadın...